50 jarig jubileum 2011

Komisch avondje uit met De Loupe


 
DEN HAM - Dieks Stokvis gooit er regelmatig een kwinkslag tussendoor, terwijl de twinkelende oogjes van Gerrie Slotman verraden dat ze zoekt naar een rake, scherpe opmerking. De rollen die ze bij de Hammer toneelvereniging De Loupe vertolken, komen regelmatig tot uiting als ze de geschiedenis van hun 50-jarige club in vogelvlucht laten passeren.
 

In het dagelijks leven zijn ze bijna buren en al tientallen jaren hele goede vrienden, maar op het toneel hebben ze al wel dertig keer een echtpaar gespeeld. Met Dieks Stokvis als snaakse aangever en Gerrie Slotman als serieuze afmaker met prikkelende ondertoon.

“Het publiek verwacht ook dat een koppel zijn”, zegt voorzitter Tineke Maneschijn die voor het naderde jubileum ook is aangeschoven.
“Jazeker is er een klik tussen ons”, zegt de mannelijke helft. “We voelen elkaar aan. Wanneer één van ons de tekst kwijt is, weet de ander dat vaak prima in te vullen.”
Zijn ‘vrouw’ vult aan: “We durven elkaar ook de gek aan te steken. De eerste keer dat Dieks niet meedeed in een stuk was voor mij ook een hele rare gewaarwording.”

Samen kunnen ze prachtige anekdotes ophalen uit de 50-jarige geschiedenis van de toneelvereniging.
Zoals uit 1990 toen Dieks Stokvis de rol van Napoleon speelde in ‘Een beeld van een man’.
Hij struikelde daarin pardoes over een kist waardoor alleen zijn voeten nog zichtbaar waren. “Toen hebben we krom van het lachen op de grond gelegen”, herinnert Gerrie Slotman zich. Zij kende een opmerkelijk voorval in het stuk Beloofd is Beloofd uit 2002.
Daarin viel ze van de bagagedrager van een fiets waarbij haar rok aan het achterlicht bleef haken. De zaal ging plat.
“Daar doen we het nog altijd voor”, zegt Dieks Stokvis. Maar hoe lang nog.

Hoe grappig en komisch de stukken ook zijn, de toekomst ziet er een stuk somberder uit. De veertien spelende leden tellende vereniging vergrijst zienderogen.

Jeugdig talent is moeilijk te strikken of haakt wegens tijdgebrek al snel weer af. Meespelen bij de Loupe doe je er namelijk niet zo maar even bij.

Naast de wekelijkse repetitie van 2,5 uur moet thuis de rol worden ingestudeerd. En dat kost ook vaak meerdere uren per week.

En die intensiteit is al afgenomen. In het verleden werden per jaar twee stukken opgevoerd; op bid- en op dankdag. De laatste jaren is dat nog maar één stuk. De leden vinden dat ook prima zo.
“We hebben ook al zo veel stukken gespeeld dat het steeds moeilijker wordt successen uit het verleden te evenaren”, besluit Tineke Maneschijn.